Vliegverhalen

De eerste fase, het eerste deel, het belangrijkste deel; vliegen van Schiphol naar Hato, Curaçao. Nadat we bij de poortjes 'passengers only' waren aangekomen moest ik afscheid nemen van Maartje. Nadat ze bij me was blijven slapen en geholpen had met alles netjes af te sluiten, in te pakken en gerust te stellen was het toch écht zover. Een paar lieve knuffels zonder traantjes later liep ik richting de douane verder naar de gate.
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen vliegheld ben. En vliegen in mijn eentje maakt veranderd daar dan ook echt niks aan.

Ondertussen is het alweer 10 uur geleden dat we het vliegtuig in stapten maar we zijn er nóg niet! Drie films verder, 4 stevige rode wijntjes en een powernapje later, beginnen m'n billetjes nu wel pijn te doen. "Ga dan even een rondje lopen Yv" hoor ik je zeggen. Al gedaan. En ik kan je vertellen, wandelen door een vliegtuig met vliegangst waar onverwachts turbulentie voorbij kan komen waaien.. Wordt werkelijk niemand gelukkig van.
Daarentegen heb ik me tijdens het opstijgen sterk gehouden. Nou werd het na 45 minuten wachten, voordat we naar de startbaan mochten, zelfs voor mij te veel. De kriebels van het opstijgen namen het over van de angst. 'Rijden nou met dat ding!' Ging door mijn waas van angst heen. Tot de kist dan zijn aanloopje mocht nemen. Ik zal je zeggen; ik ben nog nooit bijna ZO close geweest met een onbekende naast mij. Want net voordat ik de arme man in z'n arm wilde knijpen, opzoek naar geborgenheid en liefde, iemand die kon zeggen; 'het komt wel goed schatje' kwam ik op tijd bij zinnen, en stapt de man straks het vliegtuig uit zonder blauwe plekken.
Samen met Jessie Ware in m'n oren en het stressballetje van Fitness-first lukte het om mijzelf te vermannen. (Neen, ik heb nog nooit getraind bij Fitness-first)
Tot het lampje van "riemen-vast" uitging. Liet ik alles heel stoer los, deed de riem af en ging staan. Waggelend richting de toiletten, ik moest echt super nodig plassen.
En weet je wat dan grappig is? Terwijl het vliegtuig nog langzaam opstijgt tussen bepaalde drukgebieden door, moet je een jongedame met slaapgebrek en vliegangst in een achterlijk klein toiletje plaatsen wanneer de natuur beslist om de hele boeing 747 door een windmolen te laten vliegen. Super grappig!
Helaas niet voor de persoon die na mij naar het toilet ging.
Enfin.

Vier films, 5 stevige rode wijntjes, een powernapje, twee series en hutspot met gehaktballetjes later, werd de landing ingezet. Op zich vind ik landen niet eng. Het is voor mij alleen maar een teken dat je bijna je bestemming hebt bereikt. Maar in dit geval besloot de piloot om het vliegtuig af en toe "te laten vallen". Je kan je dan misschien wel voorstellen dat mijn Dominicaanse buuf en mijn Antilliaanse buurman, eerst drie onbekenden voor elkaar, bekenden werden. Voordat we het alle drie doorhadden, hielden we elkaars hand vast en waren we zachtjes schietgebedjes aan het houden.
Dat we het overleefd hebben is een feit. Alvorens ik het doorhad stond ik te wachten in de rij voor het vakantie visum.
Dat 'poko poko' hier als levensmotto wordt gebruikt was ik me enigszins wel van bewust. Dat het betekende dat je twee uur in de rij moest staan in een veel te kleine ruimte met meer dan 800 mensen, 4 kleine babies en veel te weinig frisse lucht waar iedereen chagrijnig van werd, laten we dan ook maar even achterwege.

Ik liep het vliegveld uit en werd overwelmt door de bekende Curaçaose geur en de warmte die nog over het eiland ging. "Yv! Yv! We staan hier!" De bekende stem van Laura en de liefdevolle glimlach van Tim waren voldoende om de spannende en langdurige reis achter me te laten.
Ik was er, ik ben hier. En we gaan er een geweldige paar maanden van maken!

XOXO