Doofstom

‘Kom maar niet te dicht in de buurt hoor Yv, ik heb zware keelontsteking’, ‘Mama heeft buikgriep dus wij gaan maar koken met kerst’, ‘Kan je vervanging voor me vinden Yv? Ik voel me zo beroerd..’

Hier en daar waren allemaal vrienden en collega’s ziek om me heen. Maar ik, ik had nergens last van. Gewoon opstaan, werken en weer doorgaan. Zelfs toen mijn laatste werkdag er op zat en ik me klaar moest maken voor de reis had ik, behalve zenuwen en stress, geen last van een koudje, griepje of hoofdpijn.
Dat het erg koud was in het vliegtuig vond ik ook niet zo erg, een dekentje om me heen en een koel neusje. Heerlijk.

Dat ik hier op Curacao tijdens de jaarwisseling niet helemaal uit m’n plaat ben gegaan doordat ik super moe was en dat de verkoudheid en keelpijn goed insloegen, was gewoon mijn lichaam die even moest acclimatiseren aan de warmte. De jetlag die verwerkt moest worden en mijn lichaam die nu echt even rust kreeg. Niks aan de hand joh, voordat ik het doorheb gaan de flessen rum naar binnen als water en gaan m’n heupjes weer los zoals ze dat op de Antillen heerlijk doen.
Had ik mij daarin even mooi vergist.

‘Je hebt waarschijnlijk een binnenoor ontsteking opgelopen.’ zei de huisarts veel te kalm. ‘Mijn collega heeft het oorapparaat meegenomen dus ik kan helaas niet kijken wat er in je oor afspeelt. Je mag je geld wel terug vragen aan de balie.’ Verslagen en paniekerig keek ik de vriendelijke arts aan. ‘Maar ik vlieg over een week naar Bonaire, zijn er geen oordruppels die je me eventueel kan voorschrijven?’
De nacht ervoor had ik niet kunnen slapen van de pijn. Er was een druk ontstaan in m’n rechteroor die ik niet kon verdragen. En voor zover ik weet kan ik wel wat pijn handelen. Maar dit was niet te harde. Waardoor ik besloot om samen met Tim de volgende dag naar de dokter te gaan. En als ik iets al mijn hele leven probeer te vermijden is het naar dokters toe gaan. Maar in dit geval kon ik er niet onderuit.

‘Ik schrijf je oordruppels voor, voor de ontsteking, neus druppels zodat je neuswegen open blijven en anti-allergie pilletjes. Deze zorgen ervoor dat je holtes open blijven. Als het over 5 dagen niet minder is geworden moet je maar even terug komen.’

Aangezien de meeste medicijnen uit Nederland komen was het nog een heel avontuur om alle medicijntjes bij elkaar te krijgen want wat de ene apotheek wel had, hadden ze het andere weer niet. Nadat ik alles bij elkaar had gesprokkeld keerde de rust in mijn hoofd weer een beetje terug.
‘Oké, vijf dagen en dan ben ik weer de oude, dit komt helemaal goed,’ Bedacht ik toen ik na de verovering van de medicijnen met Tim een terrasje pakte.
Vier dagen verder, mijn oortje kon weer dingen horen, de druk was er af en ik was weer een beetje mezelf. We hadden zelfs een fantastisch strand feestje gehad. Ja, we waren weer in een stijgende lijn.
En toen gebeurde het, zondag avond, de venijnige pijn begon weer langzaam de baas over me te worden. Maar dit keer was het niet mijn rechter oor. Nee, mijn linkeroor wilde ook graag haar eigen rol hebben in het hele oorontsteking verhaal.
Dus na weer een helse nacht met pijn, angstzweet en amper te hebben geslapen, ging ik weer. Richting de huisarts. Dit keer was het oorapparaat wel aanwezig.

‘Ik moet woensdag vliegen.’ Was mijn antwoord op haar reactie dat ik aan sterkere medicatie moest. ‘Oh dat wordt lastig, ik kan kijken of je langs de KNO-arts kunt. Dat gaat dan misschien sneller.’ Die bleek tot woensdag geen tijd te hebben dus besloten we toch maar aan de antibiotica te gaan en sterke oordruppels. ‘Aangezien je ook koorts hebt zal ik Bonaire nog maar een week uitstellen. Je kunt nu niet werken in deze situatie.’ Terwijl de tranen van vermoeidheid en paniek zich niet langer in konden houden was ik al aan het plannen wat nu mijn volgende stap moest worden. ‘Kom woensdag maar terug dan kijken we of de medicijnen wat hebben geholpen en anders stuur ik je alsnog door naar de KNO-arts. Dan zal ik ook een briefje voor je schrijven om je ticket te kunnen wijzigen.’
Teneergeslagen zette ik mijn avontuur; “vindt de medicijnen - deel II” voort. Met een tas vol pilletjes, druppeltjes, pijnstillers en een pakje sigaretten, belde ik Maarten op om het verhaal uit te leggen. En wat is die man toch goed in het kalmeren van een paniekerige Yvette.
‘...Dan blijf je gewoon nog een week langer om goed uit te zieken en ga dan naar Bonaire. Stuur die mevrouw een mailtje van de Donkey’s en leg uit wat de situatie is. Daar kan ze niks anders dan begrip voor tonen’ En dat was gelukkig waar.

Met één oor dicht blijf ik een weekje langer op Curacao. Met nog steeds wat verhoging heb ik gelukkig doorgeslapen vannacht en is de pijn wel al minder. Een stapje in de goede richting. Een weekje korter vrijwilligerswerk, het is niet anders.

Maar nu, op dit moment, zijn er ergere plekken waar je je ziek kunt voelen. En proberen we het over een week gewoon nog een keer!

Een minder leuk reisverslag hoort er soms ook tussen. Laten we hopen dat het hierbij blijft :)